Deel 1 Nicaragua ( Estelli & Leon)

Deel 1 Nicaragua

Estelli en Leon.

Algehele informatie over Nicaragua:
Nicaragua is het land van de meren, vulkanen en koloniale steden, en is ook tevens het op één na armste land van Midden Amerika. Bijna 48 procent van de Nicaraguaanse bevolking leeft in armoede en 17 procent in extreme armoede. Nicaragua bevindt zich daarmee in de onderste regionen van de VN-index voor menselijke ontwikkeling. In Latijns-Amerika doet alleen Haïti slechter.

Het op een na armste land, maar daar zie je niets van.  Iedereen ziet er tip top verzorgd uit. Eigenlijk net als in Honduras, geen traditionele kledij, maar gewoon hippe Amerikaanse kleding. Dit was wel meer in Estelli en in Leon, dan in Massaya en Granada, waar meer bedelende mensen rondlopen, en dus voor hun ´beroep´ oude vieze kleding dragen.

Je ziet hier ook weinig nieuwe kleding in de winkels hangen, maar wel heel veel winkeltjes met 2^e hands Amerikaanse kleding.

Er zijn minder geweren te zien, we raakten er al bijna aan gewend, maar hier zien we er gelukkig niet zo veel. (bij bewakers e.d.)

Alle mensen zijn echt hartelijk en geinteresseerd.

Kortom, wij vinden dit tot nu toe (en we gaan al weer bijna weg) echt een topland!

Bij het laatste verhaal waren we gebeleven in Estelli, een superleuk klein stadje, waar toen het Tabacco festival was. Heerlijk om er rond te lopen, te kijken en luisteren naar de lokale Spaanszingende Frans Bauers en de breakdance optredens. En natuurlijk lekker lokaal te eten. Het enige jammere was dat dit de eerste plek was die dus niets zonder vlees had. Dus heeft Lijn heerlijk lopen kauwen op een tortillatje met kool.

We eten tegenwoordig best veel lokaal (hadden we het in het begin van onze reis maar gedaan, hadden we een boel bespaard!) en nu we eraan gewend zijn is het eigenlijk best lekker. Tortillatjes in overvloed, vlees (vooral kip met lekker veel bot),Gallo pinto (rijst met bonen), Frijoles (bonen), veeeeeel koolsalade, veeel chilis (het kan niet heet genoeg!), bananenchips (mmm!), allerlei fruit (mango met zout bijvoorbeeld..), fruitshakes en verse milkshakes, gebakken kaas en gebakken banaan. Zoals je ziet er is nog best wat in af te wisselen.

Ow ja, misschien nog leuk om even te vermelden. Toen we nadat we het vorige verhaal op internet hadden gezet in onze kamer terugkwamen ging Jell lekker op bed chillen, maar niet  voor lang, want Lijn gilde heel het hostel bij elkaar... wat lag er op de grond voor het bed... natuurlijk geen kakkerlak deze keer, maar een dooie muis. De werknemers van het hele leuke hostel Luna, kwamen snel kijken, maar haalden hun schouders op toen ze de oorzaak van de gil zagen en moesten lachen.

Die avond zijn we naar een voetbalwedstrijd in het stadion van Estelli gegaan. Erg leuk om te zien! Een entreekaartje koste wel 1,50 euro, dus dat was weer een rib uit ons lijf. Het waren de twee landskampioenen van Nicarugua tegen elkaar. Real Estelli (jaja) en Ferrati. Wij waren natuuurlijk voor Real Estelli en die wonnen ook met 2 – 0. Daar nog mailadressen uitgewisseld met ook een supporter van Real Estelli die maar wat graag in het Engels tegen ons sprak en ook graag Nederlands wilden leren... We wachten nog steeds op een mailtje.

Nicaraguaans voetbal is hier echt helemaal niet belangrijk. Ze houden meer van Baseball. En van het Spaanse voetbal. Jell wilde hier een shirtje scoren van het lokale voetbalteam, maar dat is hier NERGENS te krijgen... alleen thshirtjes van Espagnol!

Op de zondag in Estelli vertrokken we weer lekker vroeg naar UCA Miraflor een beschermd natuurgebied. Eigenlijk is het een soort grote berg, met op de weg naar de top heel veel kleine communitys/ dorpjes. Wij gingen een dag bij een famillie in huis bij een dorpje in het midden van de berg ( we zijn de naam al weer kwijt). Toen we uit de bus stapten stond een van de dochters al op ons te wachten, hierna was het een klim van een half uur naar boven en ja, we kunnen nu met zekerheid zeggen: het Cowboyleven bestaat nog. Daar dus!

We werden verwelkomd met een lekker ontbijtje en gingen hierna met de zoon van de familie een hike doen naar een waterval (1,5 uur heen en ook weer 1,5 uur terug). Onderweg nog meer van het cowboyleven gezien, genoten van de rust en de ruimte! En nog een paard met een ezel gekruisd zien worden, waarom was onze vraag? Maar dan krijg je dus een muilezel en die zijn niet zo koppig als een ezel en hebben wel de kracht van een paard, die kunnen ze beter inzetten als werkpaard, of nee werkmuilezel.

Smiddags heeft de gastvrouw ons nog rondgeleid in haar inmens grote tuin, ze hoeven dus voor eten ook nooit naar de supermarkt, ze kunnen zichzelf daarmee onderhouden. Ze hebben daar een veld met tomatenplanten, daar zou de pa van Lijn jalours op zijn! Verder hebben ze een schattig stenen oventje en geen electriciteit. De gastvrouw vroeg of we er normaal ook zou uitzagen, wijzend op onze kleren... ( afritsbroekje, wandelschoenen....). Nicaraguaanse besteden veel aandacht aan uiterlijk en die zie je niet snel in een afritsbroekje!

Daarbij sprak de gastvrouw over ons land, alsof het daar allemaal beter was. Maar we hebben ook wel even verteld dat we ook lang moeten werken voor z´on reis.. en dat er misschien genoeg mensen in Nl. Wel willen ruilen voor zoveel ruimte, vrijheid en tijd.

Maandag zijn we vertrokken naar Leon. We LOOOVE Leon. Wat een leuke stad is dat! Met een leuke parque central (je komt trouwens in geheel Midden Amerika geen stad tegen zonder een Parque central). Met hele gezellige straatjes en barretjes. En savonds was het niet uitgestorven, dan liepen er gewoon mensen over straat! Wat een verademing na Honduras!

De eerste dagen zijn we op zoek gegaan bij Quetzaltrekkers naar tours waarbij we op een vulkaan konden slapen.. Helaas was het de week voor Pasen (Semana Santa) blijkbaar geen hoogseizoen, want ze hadden steeds mensen te weinig  om de tour te doen.  Daarna werd Jell goed ziek. Hij had al wat langer last van diarree, maar als dat een week duurt, is dat geen goed teken. Dus een week in Leon rustig aan gedaan.

Naar het strand geweest, Poneloya (daar was echt niets te doen) en naar Las Penitas (eigenlijk kwa uiterlijk gewoon de Noordzee, alleen dan vele hogere golven), waar we beide zijn aangevallen door de zee, zo sterk, maar ook wel heel tof (ook al lag Lijn dr bikini aan de andere kant en hield Jell er schuurplekken van het zand aan over!)

We zijn een dag naar de bekende borrelende modderpoelen van San Jacinto geweest. Die modderpoelen stellen echt niets voor. Hele kleine gaatjes in de grond, waar je het modder wel ziet borrelen...  En er stonden een boel kinderen bij, een kind begon grappen te maken over ons als toerist in het spaans. Helaas na 2 weken les, is ons Spaans nog niet zo goed dat we precies konden horen wat hij zei.
Maar daarna vroeg hij aan Jelle in het engels en poeslief hoe hij heette. Toen zei Jelle muy rapido in het Spaans, dat we gewoon Spaans praten dus No Problemo. Een mooi moment, want de rest van de kids lachte het bijdehante jongetje uit.. En daarmee was de zaak ook afgedaan.

Wij zijn daarna op zoek gegaan naar de warmwaterbron die er volgens de Lonely Planet ook moest zijn. Nou, dit was zo klein, dat we het niet de moeite vonden om het te gaan voelen. Hierna nog rondgelopen tussen de mannen die stonden te douchen onder de waterval, de koeien, de paarden, de straathonden en de varkens. En weer rustig het cowboyleven bekeken.

De tweede avond dat we er waren hebben we in Via Via (superleuk hostel met Belgische eigenaren, en dus ook Belgische friten mmmmm!) meegedaan aan een quiz. Ons team bestond uit Jelle, Annelijn en een liter bier. Misschien dat dat laatste de reden was dat we op een gedeelde laatste plek uitkwamen. Maar wie weet dan ook dat de hond van Luky Luuk niet Spot heet... ??

Jelle bleek een kadootje te hebben gehad van onze wandeling in UCA Miraflor, namelijk een teek in zijn zij. De lokale mensen die werkten in Via Via wisten niet wat ze ermee aan moesten, wij hadden geen tangetje mee (tip voor de volgende keer!).
De eigenaresse keek er even naar en had een seconde later de teek er al uit gedraaid en op haar hand liggen, ze vertelde dat ze hier in elk geval niet de ziekte van Lyme met zich meedroegen en dat er drie soorten teken waren. Degene die als ze geplet werden met bloed uit een spatte waren geen gevaar. En vervolgens ligt er een plasje bloed in haar hand, dus gelukkig!

Helaas was dit geen goede week voor Jell. De teek was verslagen, maar Jell had ook slippers gekocht voor 5 euro (best duur, zeker voor in dit land!) En na 1,5 dag lopen hadden we 5 losse onderdelen in onze hand en liep Jell (voor de 2^e keer deze reis) op blote voeten terug naar de winkel, waar we in onze beste Spaans verhaal gingen halen en we wilden natuurlijk een nieuw paar. Dit bleek er niet in te zitten.
 Lijn heeft het geprobeerd met schreeuwen en dreigen (´ we zetten het op internet en dan koopt geeneen westerling hier meer!´) en Jell heeft het geprobeerd met kalmheid en begrip (´ maar wat zou u doen, als u iets koopt en het is de volgende dag al kapot?´) en dan durft die beste man nog te zeggen dat het voor ons westerlingen sowieso allemaal goedkoop is... Na een half uur besloten we dat dit geen zin had en is Jell op blote voeten naar het hostel teruggelopen.

Dan denk je het gehad te hebben, maar nee hoor, we checken s´avonds onze rekeningen. Is er geld weggehaald van Jell zijn rekening uit een dorpje in Mehico, op de grens Mehico USA, je snapt, daar zijn wij niet in de buurt nu... Dus geskimmd.. Na een boel telefoontjes en de geregel met de bank, bleek het bedrag nog wel mee te vallen en bleek de schade beperkt. Het enige wat echt belangrijk is dat de pinpas mee terugkomt naar NL! Dus hopen op nog 4 goede weken met (geblokkeerde)  pinpas!

Ondanks alles bovenstaande hadden we een topweek in Leon. Zijn we daar nog naar de film geweest ( voor 1,30 euro)! Er was ook een heel klein schattig jongetje met een tuinbroekje, die helemaal lachend de wachtzaal binnen kwam lopen en hij riep constant: cinema, cinema!
Dus wij waren helemaal blij voor hem en dachten dat hij leuk naar de kinderfilm ging in de zaal naast ons. Even later zat hij voor ons in de rij, naar dezelfde film als ons te kijken. Met geweld en sex en autobotsingen, geweren... aaaahhwww!!

We hebben ook nog een citytour gedaan, waardoor we veel over Leon te weten zijn gekomen. Maar ook over de huidige situatie nu. Nederland bleek altijd geld te geven aan Nicaragua, maar daar zijn ze mee gestopt. Volgens onze vertelster, omdat de president zo gek is en soms alleen maar ruzie zoekt. Hij blijkt nog een veel gekkere vrouw te hebben. Eerst was de vlag altijd rood met zwart, maar die vrouw haar lievelingskleur is rose, dus heeft ze bepaald dat al het rode vervangen moet worden door roze!
 We hebben toen ook de kerken bekeken die Leon rijk is. Het schijnt dat Nicaragua vroeger helemaal niet katholiek was, maar in goden geloofde (zonnegod etc). Toen de Spanjaarden kwamen hebben ze een teken van de goden in de kerk gebouwd en vanaf dat moment gingen de inwoners naar de kerk. En nog steeds!

Gelukkig knapte Jelle aan het einde van de week wat op en konden we eindelijk gaan vulkaanboarden. Dat hebben we op zondag gedaan (waren toen bijna een week in Leon). We hebben uieindelijk de tour geboekt bij de buren van Via Via, en een van de tourbegeleiders begon in het Nederlands tegen ons te praten. Wat bleek nu? Hij had geholpen met het klaarmaken van de locaties van Wie is de Mol in Nicaragua, supergrappig!

Het vulkaanboarden was TOF! De klim van de Cerro Negro was niet zo moeilijk als die van de Pacaya ( Antigua), maar er moest wel een (stinkende) rugzak met een pak mee en een board, dus dat maakte het wel wat zwaarder!
Lijn twijfelde trouwens nog of ze moest gaan boarden, maar toen de Nederlander die werkte bij de organisatie die de boards verhuurde een filmpje liet zien van een 50 jarige vrouw die de vulkaan afboarde was ze om! We hadden daar supermooie uitzichten! En we waren met een leuke groep, zelfs met 2 leuke amerikanen erbij!!! Jell  was zo de berg af, terwijl Lijn er iets langzamer over deed (ze werd 2 x ingehaald.. zegt dat iets?). Voor allebei een supervette ervaring!!!

Die middag stonden de roosterfights op het programma, geregeld door twee Nederlanders die in Leon een tourorganisatie hebben. We werden in een oud en gammel busje gepropt. En eenmaal binnen (het was buiten), werd er een tafel voor ons klaar gezet. We waren met zijn tienen en waren de enige toeristen.
Het is altijd fijn om te voelen dat je echt iets ziet van de tradities en niet iets wat in stand wordt gehouden voor de toeristen! Dus ja, superleuk! Drinken was all inclussief, dus de flesjes met de goedkoopste rum (het was net terpetine) gingen al de tafel over! Lijn als vegetarier had totaal geen moeite om de hanen tegen elkaar te zien vechten. De hanen worden gezien als huisdier, ze dragen de haan alsof het een kat is. Een haan vecht misschien maar twee keer per jaar. Bij beide hanen worden de nagels geknipt en ze krijgen op de linkerpoot een haakje. Zodat het een eerlijk gevecht is.

Voordat zon gevecht plaatsvind gaat er nog best wel wat aan vooraf. De beesten moeten gewogen worden, er moet overeengekomen worden over hoeveel geld het gevecht zal gaan etc. Het is wel echt een machovertoning. Het is een soort boksen, alleen dan met twee hanen. Het frapante is dat in de rust (ook net als met boksen) dat je de eigenaren mond op mondbeademing ziet geven aan de haan, of ze zuigen het bloed uit de twee gaatjes in de snavel, zodat de haan een volgende ronde weer aan kan!

Rond 6 uur was het gedaan voor ons, waarna we terug gingen naar Via Via voor meer bier en vertier! Daar kwamen we onze vriend Nick (New Zeeland) weer tegen en hij zat met een Nl meid (hij had al over ons verteld: The Dutch koppel die hem overal volgde:D). Weer Belgische Frieten gegeten en een supergezellige avond gehad.

Ow ja, nog vergeten te vertellen.

Jell heeft nog salsales gehad. En ja, na een uur priveles, kan hij er echt wat van. En vond hij het zelfs leuk! Ow ja, en onze lerares had weer verkering met een NL jongen, ook uit Utrecht. Nah, wat is de wereld toch klein!

Goed, vanaf maandag gingen we door naar het vrijwilligerswerk, maar daarover meer in het volgende verhaal!

HASTA LUEGOOOOOOOOO!!!

Adios! Besos!

Jell Y Lijn!